Tekst źródłowy strony Konstytucja I

'''Rozdział I. Prawa i obowiązki podstawowe.'''
 

1. Uznajemy, że każdej osobie przysługują takie same fundamentalne prawa, które są niezbywalne: prawo do życia i poszanowania godności człowieka jako osoby. Prawa te są ważniejsze niż dobro struktur organizacyjnych w jakich funkcjonujmy.

2. Ustanawiamy państwo Rzeczpospolita Polska jako republikę dbającą o warunki indywidualnego i społecznego rozwoju swych obywateli.

3. Każda osoba przebywająca na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej ma prawo dobrowolnego uczestniczenia we wspólnotach – czyli strukturach zbudowanych w oparciu o zasady troski o dobro wspólne. Dobro wspólne należy rozumieć jako warunki osobistego rozwoju dla wszystkich członków wspólnoty1 . Uznajemy, że tego typu wspólnotami są przede wszystkim rodziny rozumiane jako trwały związek kobiety i mężczyzny oraz naród. Te wspólnoty są pod ochroną i opieką państwa.

4. Uznajemy istnienie hierarchii wartości podstawowych:

''Godność osoby. Każda osoba ma niezbywalną wartość i należy traktować ją podmiotowo. W szczególności każda osoba ma prawo do życia i prawo do poszanowania jej godności.

Szacunek dla prawdy. Podstawą współistnienia jest prawda jako gotowość przyjęcia logicznych konsekwencji znanych faktów i zaakceptowanych wartości. Oznacza to także zakaz stanowienia praw wewnętrznie sprzecznych.

Dobro wspólnot – czyli prawo i obowiązek troski o wspólnoty będące pod ochroną i opieką państwa. Z troski o wspólnotę wynika konieczność stanowienia praw strzegących przyjęty system wartości.

Sprawiedliwość, czyli stała i niezmienna wola przyznania każdemu należnych mu praw.

Wolność i tolerancja. Swoboda działania i głoszenia odmiennych poglądów – o ile nie podważa się w ten sposób fundamentalnych wartości chronionych niniejszą Konstytucją.

Swoboda zrzeszania się. Obywatele mają prawo powoływać do życia różne organizacje życia społecznego, które pozwalają na lepsze współdziałanie. Jednak działalność tych organizacji nie może naruszać przyjętego systemu wartości.

Zasada pomocniczości. Oznacza to, że wsparcie działań osób poprzez struktury państwa jest niezbędne dopiero w sytuacji, gdy te osoby nie mogą poradzić sobie samodzielnie. Interwencje są w szczególności konieczne, gdy jakaś osoba egzystuje w warunkach urągających jej godności. Państwo nie powinno interweniować w sprawy którymi obywatele mogą i powinni sobie poradzić sami.

Prawo własności. Poszanowanie prywatnej własności jest podstawą ustroju państwa. Własność ta jednak nie może być gromadzona i utrzymywana z naruszeniem praw innych obywateli.''

5. Uznajemy rolę chrześcijaństwa jako źródła powyższych zasad. Dlatego ewentualna zmiana powyższych zapisów wymaga akceptacji na zasadzie konsensusu kościołów chrześcijańskich funkcjonujących w Polsce oraz potwierdzenia woli zmiany w referendum.