Konstytucja I

Prawa i obowiązki podstawowe.

1. Uznajemy, że każdej osobie przysługują takie same fundamentalne prawa, które są niezbywalne: prawo do życia i poszanowania godności człowieka jako osoby. Prawa te są ważniejsze niż dobro struktur organizacyjnych w jakich funkcjonujmy.

2. Ustanawiamy państwo Rzeczpospolita Polska jako republikę dbającą o warunki indywidualnego i społecznego rozwoju swych obywateli.

3. Każda osoba przebywająca na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej ma prawo dobrowolnego uczestniczenia we wspólnotach – czyli strukturach zbudowanych w oparciu o zasady troski o dobro wspólne. Dobro wspólne należy rozumieć jako warunki osobistego rozwoju dla wszystkich członków wspólnoty1 . Uznajemy, że tego typu wspólnotami są przede wszystkim rodziny rozumiane jako trwały związek kobiety i mężczyzny oraz naród. Te wspólnoty są pod ochroną i opieką państwa.

4. Uznajemy istnienie hierarchii wartości podstawowych:

• Godność osoby. Każda osoba ma niezbywalną wartość i należy traktować ją podmiotowo. W szczególności każda osoba ma prawo do życia i prawo do poszanowania jej godności.

• Szacunek dla prawdy. Podstawą współistnienia jest prawda jako gotowość przyjęcia logicznych konsekwencji znanych faktów i zaakceptowanych wartości. Oznacza to także zakaz stanowienia praw wewnętrznie sprzecznych.

• Dobro wspólnot – czyli prawo i obowiązek troski o wspólnoty będące pod ochroną i opieką państwa. Z troski o wspólnotę wynika konieczność stanowienia praw strzegących przyjęty system wartości.

• Sprawiedliwość, czyli stała i niezmienna wola przyznania każdemu należnych mu praw.

• Wolność i tolerancja. Swoboda działania i głoszenia odmiennych poglądów – o ile nie podważa się w ten sposób fundamentalnych wartości chronionych niniejszą Konstytucją.

• Swoboda zrzeszania się. Obywatele mają prawo powoływać do życia różne organizacje życia społecznego, które pozwalają na lepsze współdziałanie. Jednak działalność tych organizacji nie może naruszać przyjętego systemu wartości.

• Zasada pomocniczości. Oznacza to, że wsparcie działań osób poprzez struktury państwa jest niezbędne dopiero w sytuacji, gdy te osoby nie mogą poradzić sobie samodzielnie. Interwencje są w szczególności konieczne, gdy jakaś osoba egzystuje w warunkach urągających jej godności. Państwo nie powinno interweniować w sprawy którymi obywatele mogą i powinni sobie poradzić sami.

• Prawo własności. Poszanowanie prywatnej własności jest podstawą ustroju państwa. Własność ta jednak nie może być gromadzona i utrzymywana z naruszeniem praw innych obywateli.

5. Uznajemy rolę chrześcijaństwa jako źródła powyższych zasad. Dlatego ewentualna zmiana powyższych zapisów wymaga akceptacji na zasadzie konsensusu kościołów chrześcijańskich funkcjonujących w Polsce oraz potwierdzenia woli zmiany w referendum.